Zaterdag 19 mei 2012 – Dutch Training Day met Werner Hollander

~Door Eric Legdeur ~

Al tijden hebben we het voornemen om met een paar vrienden een gevorderden cursus te doen om onze rijvaardigheden nog wat te verbeteren. Uiteindelijk plannen we een uitstekende dag bij Werner, die net zijn nieuwe rijschool Dutch heeft opgezet.

De ontvangst ’s morgens om 9.00 uur is hartelijk in het tuinhuisje van Werner. Met een kop koffie worden we voorbereid op wat komen gaat. Een ochtend vol oefeningen met ‘motorgymnastiek’, wat dat ook moge betekenen, en daarna een middag op de openbare weg. We hebben een gemengd gezelschap. Marnix heeft inmiddels al 10 jaar zijn rijbewijs en rijdt toch al 8 jaar motor. Patricia heeft haar rijbewijs nu 4 jaar, en ikzelf heb mijn rijbewijs 23 jaar, echter ik heb pas 5 jaar geleden mijn eerste motor gekocht. Patricia doet een beetje voorzichtig wegens een schouderblessure.

We rijden met 4 motoren (waarvan een lesmotor) naar een oefenterreintje in de buurt. Na een technische controle van onze fietsen zet Werner een parcours uit voor ‘straatje keren’ en achtje rijden. De instructie is om met trekkende motor en voet lichtjes op de rem spanning te houden op de ketting zodat je motor niet gaat bokken bij het omkeren. Verder is het erg belangrijk om de motor ‘om te duwen’. Je lichaam blijft daarbij zo’n beetje recht op de motorfiets terwijl je hem tegelijkertijd met je armen scheef de bocht indrukt. Voor ons allen een leerzame opfrisser.

Daarna doen we remproeven met onze eigen fietsen, en gaan we leren over een obstakel te rijden met 60 km/u. Werner heeft voor dat doel een achterband van een scooter meegenomen. Het is bij beide vooral een kwestie van goed ver vooruit blijven kijken omdat je zo beter balans kunt houden.

We doen ook nog remproeven met passagier. Dat is toch wel een heel nieuwe ervaring. Je voelt bij het afremmen ook nog een behoorlijk gewicht op je schouders en armen drukken. De remweg zelf verschilt nauwelijks. Ik kan me wel voorstellen dat motorrijders met een passagier die plotseling moeten remmen, iets voorzichtiger aan doen bij een noodstop als ze al dat gewicht op hun rug voelen drukken. Maar we komen er achter dat je je daardoor niet van de wijs hoeft te laten brengen.
Daarna is de langverwachte motorgymnastiek aan de beurt. Volgens Werner zijn favoriete onderdeel. Er moet wat aan de verbeelding over gelaten worden, dus zal ik niet alles verklappen. Werner rijdt voor je en doet de oefeningen die je moet nadoen. Het voordeel is dat je weet dat het kan, want hij doet het ook. Zolang je de volgorde van de handelingen maar goed volgt. Ik zat hardop lachend op mijn motor en tot mijn verbazing kon ik het helemaal volgen. Je kunt dus veel meer met een motor dan met een been links en een been rechts van je buddy te zitten. Het zijn geen dingen die je op de openbare weg kunt gebruiken, omdat je echt niet op tijd kunt stoppen in een gymnastische houding op je motor. Maar je krijgt wel meer gevoel voor de balans van je fiets.

Na de terreinoefeningen gaan we met z’n allen de weg op. We doen wat dijkweggetjes en daarna gaan we lunchen. We merken dat we toch behoorlijk wat energie gebruikt hebben want we hebben flinke honger. Tijdens de lunch worden de deelnemers beoordeeld en legt Werner nog wat technieken uit voor kijken en het nemen van bochten. Ik heb zelf vroeger altijd geleerd om op de rijbaan te rijden op dezelfde plek waar je je bevindt als je een auto bestuurt. Zeg maar in het midden van de linkerhelft van je rijbaan. Inmiddels zijn de inzichten veranderd. Je rijdt in het midden en in de bochten ga je juist aan de lange (hoge) kant van de bocht zitten, omdat je daar het beste doorzicht hebt waarmee je de bocht kunt doorkijken en tegenliggers op tijd kunt opmerken. Je houdt hierbij tegelijkertijd wel voldoende reserveruimte over (de zeepbel).

Na de lunch gaan we nog een keer de dijken op, en we merken dat als je er bewust mee bezig bent, je inderdaad een beter overzicht kan houden over wat er verderop in de bocht op je af komt. Hierna leren we op de snelweg tempo te rijden. Goed doorrijden en anticiperen op wat auto’s gaan doen, er vanuitgaande dat ze je meestal niet gezien zullen hebben. Door iets sneller te rijden dan het verkeer kun je als motorrijder het initiatief behouden en ben je minder afhankelijk van de initiatieven van medeweggebruikers (meestal auto’s).

We rijden naar een klaverblad om te oefenen hoe het is om uit de bocht komend op snelheid in te voegen. De lange bochten zijn geweldig en ik merk dat ik een hogere snelheid durf aan te houden dan voorheen. Toch verslik ik me bijna bij het einde van een lange bocht. De bocht is aan het eind opeens afgeplat dus veel scherper dan je verwacht als je al driekwart hebt gereden. Werner zegt nog net op tijd: ‘volg de witte lijn’ en hierdoor blijf ik keurig op koers terwijl er vlak naast mij een truck met oplegger op dezelfde snelheid verschijnt. De truck wil mijn baan op dus neem ik gas terug om hem voor te laten. Geen idee of hij mij wel gezien heeft. Hierna duiken we in de prachtige omgeving van Haarlem de duinen in. We rijden in stadsverkeer en slaan constant links en rechts af. Af en toe horen we over de radio een opmerking naar een van de deelnemers om wat meer op het een of het ander te letten. Omdat we in principe al ervaren motorrijders zijn kan Werner zich tijdens de rit echt richten op de finesses. Dat is heel prettig omdat het een beter en veiliger motorrijder van je maakt.

Als toetje leidt Werner ons naar ‘De Kuil’ bij IJmuiden. Ik had namelijk tegen hem gezegd dat het mij ook wel leuk leek een stukje onverhard te rijden. En onverharde paden, daar heb je er niet zoveel van in Noord Holland. De Kuil zelf is al een verhaal op zich. Jonge gastjes met snelle crossmotoren springen over heuvels en rijden wheelies op een stukje asfalt. Kom je aan met je circa veertig jaar en je lompe enduro. Ik vraag aan Werner of hij echt meent dat ik met mijn KTM 990 Adventure De Kuil in kan gaan. ‘Hij is voor dit werk gebouwd’ is zijn antwoord. Ja, dat weet ik op zich ook wel, maar het lijkt me toch iets anders dan op de weg. Ik herinner me een eerdere tip van iemand anders: ‘Gas erop houden’. Hij vergeleek het met fietsen in mul zand. Dan moet je ook vooral blijven doortrappen en zorgen dat je niet stilvalt. Ik besluit de gok te wagen en laat me voorzichtig van een steile helling afzakken. Ik durf de voorrem hierbij niet te gebruiken, bang dat het voorwiel ingraaft en vastslaat. Onderaangekomen heb ik te weinig snelheid dus geef ik gas. Snel naar z’n twee. En dan gaat het opeens eigenlijk verrassend makkelijk. Je voelt het achterwiel wel een beetje doorslippen en links en rechts zoeken. Ik hoor Werner in de radio zeggen: ‘en nu gaan staan!’ Nu voel ik me echt een endurorijder. Wat ontzettend stoer. Het laatste stukje is mul zand. Ik kom een beetje tot stilstand maar de KTM trekt zich er gemakkelijk uit. Ik vind hem op de weg altijd een beetje erg fel op het gas, maar in het terrein heb je daar alleen maar voordeel van. Ik besluit nog een keer te gaan, maar daarna laat ik het erbij. Na een lange dag rijden ben je niet meer op je allerscherpst en ik heb geen zin om op het laatste moment van de dag mijn materiaal te beschadigen, laat staan blessures op te lopen. Werner gaat zelf een keertje op de BMW 650 van Marnix, en daarna is Marnix er ook klaar voor. Als een ware rally kampioen komt hij terugrijden naar de groep. Wat is dat stoer om te doen. Stiekem besluit ik om af en toe wat stukjes onverhard te proberen te pakken als ik in de gelegenheid ben.
Hierna rijden we terug naar het huis van Werner en volgt de nabespreking onder het genot van een frisje. We krijgen de eindbeoordeling en een certificaat uitgereikt. Patricia heeft wegens haar blessure helaas een groot deel van de training achterop moeten zitten, maar krijgt later nog de gelegenheid om het in te halen. Moe maar voldaan keren we huiswaarts. Ik bedenk me dat ik de trucjes die ik heb geleerd wel meteen in mijn repertoire moet gaan opnemen, anders ben ik het zo weer kwijt.

Gelukkig kan ik de volgende dag nog even rustig op mezelf rijden, terwijl ik in mijn helm tegen mezelf praat en mezelf zo over de wegen en door de bochten begeleid. Het is zeker een andere, maar veel bewustere en veiligere manier van rijden. Ik ga het er echt in proberen te houden. De Dutch Training Day is een topdag geworden met een goede sfeer en veel leerzame momenten. Werner: Bedankt!