Vorige zomer stond ik met mijn kandidaten voor een verkeerslicht bij de Raaks in Haarlem. Ik stond vlakbij een bushalte waar een dame van een jaar of 30 zich vreselijk opwond aan de telefoon. Ze stond met haar rug naar de straat en had geen idee van haar omgeving. De gespreksflarden die op me afkwamen waren de volgende: “Nee Vincent, JIJ zou regelen dat ik hier zou worden opgehaald” en “……maakt me niks uit, en stop met ‘Petra Petra Petra’, JIJ moet luisteren…” en dan de uitsmijter “hoe of wat maakt me niet uit; ik WIL opgehaald worden!!”

Inmiddels sprong het licht op groen en ging ik achter mijn kandidaten aan. Tweehonderd meter verder bij de schouwburg zei ik tegen mijn kandidaten dat ze daar even moesten wachten omdat er iets uit mijn zak was gevallen. Met een U-bocht reed ik terug naar de bushalte om daar met wederom een U-bocht bij de bushalte te stoppen. De dame was klaar met telefoneren en stond alleen bij de bushalte, mij in eerste instantie negerend. Maar toen ik vroeg of ze Petra heette antwoordde ze verbouwereerd met ja.

Ik zeg: “Vincent heeft me gevraagd u hier op te halen, als u Petra bent tenminste?” “Ja ik ben Petra maar u denkt toch niet dat ik bij u op de motor stap????”. Ze was compleet overdonderd dat kun je je voorstellen, en ook nadat ik aangaf een extra helm in de koffer te hebben (bluf) weigerde ze. Ik zei: “nou dat zal m’n maatje vervelend vinden want hij heeft me net met spoed gebeld of ik dit wilde regelen”. En op haar kreet “ik vind dit belachelijk ik ga Vincent weer bellen!”, werd de daad bij het woord gevoegd. Ik heb nog gedag gezegd en ben weer gaan rijden. In mijn spiegel zag ik dat er weer een wilde woordenwisseling was ontstaan terwijl ze mij stond na te wijzen. Ik hoop dat Vincent het niet te zwaar te verduren heeft gekregen. De bewuste bushalte heb ik een tijdje gemeden :-).