Als motorrijinstructeur maak je natuurlijk de mooiste dingen mee waarvan jullie er inmiddels al een paar hebben kunnen lezen. Dat het beroep ook gevaarlijk is ben ik me altijd van bewust maar afgelopen week had ik wel een héél vervelende ervaring. Ik zal proberen de situatie voor jullie te schetsen. Het was een donkere novemberavond zo rond 19.00 uur en er viel een druilerige motregen.

Ik reed met één kandidaat die avond en we waren bezig met het hoofdstuk “in- en uitvoegen”. We hadden de ring Noord verlaten vanuit Amsterdam en zouden op de A8 uitvoegen bij knooppunt Zaandam. Het was best druk op de weg, zeg maar het staartje van de avondspits. Op het weggedeelte waar we reden waren nog 4 rijstroken en Ruud (38 j) had al erg vroeg voor de derde rijstrook gekozen omdat hij in de drukte op tijd op zijn “plekje” wou zitten. Ik reed daar ongeveer 80 meter achter op de 4e rijstrook om te zien hoe hij zich door het verkeer bewoog. Ik zorgde dat ik langzaam inliep om uiteindelijk achter hem te komen en ook uit te voegen.

Toen ik Ruud op 20 meter linksachter was genaderd ging de donkere stationcar achter hem bijna op zijn kentekenplaat zitten?? Er zat nog maar 2 meter tussen. Rustig ging ik naast het linkervoorwiel van de stationcar rijden, checkte mijn dode hoek en gaf richting aan. De reactie van de autobestuurder was verbluffend; hij drukte zijn bumper tot op 30 cm achter de lesmotor!!! Na gespiegeld te hebben liet ik mij wat terugzakken om naast de autobestuurder te komen om oogcontact te maken. In de auto zat een man van rond de 50 met een gezin om hem heen en de man was compleet over de rooie. Hij zat wilde gebaren te maken en had het schuim in zijn mondhoeken staan terwijl hij mij allerlei verwensingen toe schreeuwde. Inmiddels waren we de afrit tot op 50 meter genaderd en achter de stationcar reed alles bumper aan bumper…..

En ja wat doe je dan als rijinstructeur? Voor mijn gevoel hield ik wel het overzicht maar mijn (en Ruud’s) situatie werd steeds vervelender. Ik besloot naast Ruud te gaan uitvoegen en me zo langzaam iets naar achteren te laten zakken om wat ruimte voor ons te creëren. Daar was ons rijdende gezinshoofd het niet mee eens en al tijdens zijn uitvoegactie ging hij bijzonder dicht (5 cm) achter mij rijden, ondertussen aan één stuk door op zijn claxon hangend. Maar omdat ik intussen te kort op Ruud zat wou ik daar ruimte dus remde licht de motor. Daardoor kwam ik zelfs tot 2x toe in contact met de auto. Ruud begon voor mij wat onzeker aan zijn lange bocht naar beneden want die dacht dat ik zo achter hem liep te toeteren, kortom een penibele situatie.

Beneden aangekomen hield de fanfare achter mij op en voegden we in, richting het grote verkeersplein waar al snel een file stond en dus een hoop geweef van voertuigen. In die drukte raakte de afstand tussen de opgefokte bestuurder en ons snel groter doordat er allerlei auto’s tussen kwamen. Misschien maar goed ook, ik weet niet of het verhaal dan nog een gunstige afloop zou hebben. Met een hartslag van 180 zijn we een stukje verderop even gestopt om het ritje tot dan toe even te bespreken. Ruud had het uiteraard erg vervelend gevonden dat die auto zo kort achter hem reed maar was gelukkig rustig gebleven.

Ik heb mij natuurlijk later afgevraagd of ik het anders op had moeten lossen. Het was voor mij veiliger geweest om niet uit te voegen maar ik wou Ruud in die situatie gewoon niet “loslaten” en nam daarom deze beslissing. En mocht je je afvragen of ik zijn kenteken heb? Nee, in de motregen, in het donker en ook nog motorrijles gevend zag ik daar geen kans toe. Gelukkig komt dit zelden of nooit voor en is het hééél vaak ontzettend leuk om langs de weg te zitten. Op naar het volgende avontuur…