Het was 2 jaar geleden dat ik Milos op les had, een Joegoslaaf van 35 met een lange gitzwarte paardestaart tot op zijn billen. Hij reed al 20 jaar in eigen land maar moest nu een Nederlands rijbewijs halen van de verzekering (is ook wettelijk verplicht). Hij vroeg of ik hem daarbij kon helpen en ik ben ook gelijk alvast met 2 uur bijzondere verrichtingen begonnen bij Snowplanet want hij was enorm gretig. Maar toen ik achter Milos reed door de eerste bocht dacht ik ff dat hij zou omgaan, zo enorm liet hij de motor in de bocht vallen!! De vonkenregen spatte van de stepjes. Ik stond bij de snackcar alweer stil om e.e.a. met hem door te nemen. “Ja, isse mijn rijstijl Werner, jij mij zegge ik moet veranderen en ik doen.”

Potverdikke dat werd me toch een klus, iemand iets aanleren, alla, maar iemand zoveel àfleren is een karwei. Zo reed ik eens het stukje tussen spoorviaduct Driehuis en de rotonde Santpoort in filevorming. Milos was wat achter geraakt ivm voorrang geven en er zat een auto of 15 tussen mij en Milos. Zie ik hem ineens in m’n linkerspiegel DOOR de middenberm tussen de narcissen naar ons toe komen rijden, de kluiten bagger vlogen in de rondte. Ik woest, zijn verklaring was; “Jij zeg, ik vlotte motorrijder moeten zijn maar niemand in gevaar brengen, is zo gelukt alleen wat bloemen stuk.”

Maar goed, na 14 uur les verschenen we op het examen. Ik had het gevoel genoeg gedaan te hebben om Milos aan het nederlandse verkeer te laten deelnemen. Krijgen we als examinator Bouke!!! Bouke is een grote stoere Amsterdammer, een kale examinator die je aanspreekt met “hé Pik” en meer van dat soort kreten. Dan krijgen we dus het plaatje: stoere Milos tegenover stoere Bouke. Ik voelde me steeds kleiner worden, alles wat we hadden geoefend aan eliminatie van hormonen stond nu op het spel. Na het bekende gebabbel van de examinator over veilig rijden en zo begon Milos steeds vragender naar de examinator te kijken. En toen kwam de uitsmijter van Bouke ………….. “Weet je wat jij moet doen Pik, gewoon lekker gaan motorrijden!!!”

En dat werd Milos fataal, want hij ging lekker motorrijden… Alles wat we hadden geoefend was hij spontaan vergeten, er was eindelijk iemand die begreep hoe je motor reed!! De vonkenregen kwam geen einde aan, hij hing zowat aan de bumper van auto’s, haalde fietsers in langs de andere kant van vluchtheuvels, het kon niet op. In stomme verbazing zaten Bouke en ik naar dit schouwspel te kijken. “Wat is ie nou aan het doen??”. Ik zeg: “Hij voert jouw opdracht uit, hij is LEKKER AAN HET MOTORRIJDEN!!”.

Na 20 min waren we terug bij het CBR om Milos het slechte nieuws mede te delen. De mensen op de Balkan gaan iets anders met tegenslagen om dan wij in ons kikkerlandje dus dat werd interessant. Milos ging staan bij de tafel van de examintor nadat hij het slechte nieuws had gehoord en zei boos: “Maar jij zei ga lekker motorrijden, dus nu wil ik mijn rijbewijs!” Waarop Bouke reageerde met opstaan (200 cm) en met luide stem verkondigde dat hij beter kon opzouten met zijn dreigende houding of weer kon gaan zitten voor een goed gesprek. Het werd dat laatste en het 2e examen ging gelukkig wel goed. Het was de eerste keer dat ik een eindgesprek bijwoonde met aangespannen beenspieren, gereed om Milos te blokken voordat er onherstelbare schade zou ontstaan. Ik kwam hem laatst nog tegen in de tunnel, ik reed rechterrijstrook toen hij ineens RECHTS naast me opdook en een gesprek wilde beginnen bij 110km/per uur. Ik heb naar hem gezwaaid en weg was hij weer…….